ورزش بوکس در اواخر دهه ۱۷۰۰ از انگلستان به ایالات متحده آمد و در دهه ۱۸۰۰ عمدتاً در مناطق شهری بزرگ مانند بوستون، نیویورک سیتی و نیواورلئان ریشه گرفت. مبارزان انگلیسی و ایرلندی که گرسنه از فرصت‌ها در خانه بودند، در جستجوی فرصت‌های جدید به ایالت‌ها سفر کردند، بسیاری از این مبارزات اولیه آمریکایی به‌عنوان انگلیسی در مقابل ایرلندی یا بومی «آمریکایی» در مقابل ایرلندی نام‌گذاری شدند.
در حالی که در ابتدا بوکس غیرقانونی تلقی می شد و بسیاری از دعواها و مبارزان مجبور بودند برای جلوگیری از دستگیری خود را پنهان کنند، ورزش بوکس در اواخر قرن نوزدهم طرفدارانی را در جنبش «مسیحیت عضلانی» پیدا کرد، یک گروه مذهبی که ورزش را راهی برای افزایش هر دو می دانست. قدرت جسمانی و اخلاقی تئودور روزولت همچنین یک مدافع آواز بود. او تا دوران ریاست جمهوری خود به بوکس ادامه داد تا اینکه ضربه ای باعث جدا شدن شبکیه چشم چپش شد و او را از یک چشم نابینا کرد.
در قرن بیستم آمریکا به مرکز بوکس حرفه ای تبدیل شد. انگیزه اقتصادی ورزشی افزایش یافت زیرا محبوبیت کیف های بزرگتر و موفقیت تجاری را به همراه داشت. این افزایش موفقیت شاهد افزایش مشارکت اقلیت‌ها در بوکس بود و اولین قهرمانان غیرسفیدپوست موفق در آغاز قرن بیستم آمدند، حتی در شرایطی که نژادپرستی شدید تلاش‌های اقلیت‌ها را برای کسب و حفظ عناوین قهرمانی گرفتار کرده بود.
۴بوکس همچنان در سرتاسر آمریکا محبوب بود و در دهه ۱۹۶۰ و ۷۰ این ورزش به دوران طلایی در آمریکا رسید. تلویزیون این ورزش را به مخاطبان جدیدی آورد و جریان درآمد جدیدی را معرفی کرد و قمار کازینو خطرات را برای مخاطبان افزایش داد. بوکسورهای با استعدادی مانند محمد علی، جو فریزر، جورج فورمن و دیک تایگر بارها و بارها در مسابقات داستانی مبارزه کردند.
محبوبیت بوکس در آمریکایی در طول تاریخ طولانی و داستانی آن کاهش یافته و کاهش یافته است، اما شخصیت ها، مبارزات دراماتیک، شاهکارهای اسطوره ای استقامت و قدرت، و پرورش بوکس به عنوان اوج مردانگی باعث شده است که بوکس در جامعه آمریکا حضور دائمی داشته باشد.
